30 januari, 2006

Ik en de wereld, totnogtoe: Het verlies van een geloof (deel 4)

Aanvankelijk richt het werk met de therapeute zich op mijn emotionele reactie. Gebrek aan eetlust, dwangmatig spioneren, ik sta zelf te kijken van wat er met mij gebeurt en kan het absoluut niet benoemen.
Ik dien mijn gevoelens nu dagelijks te noteren en aanvankelijk zijn het nietszeggende beschrijvingen van het verloop van dagen waarin ik geen vijf minuten niet aan R en J (de verliefde vrienden) denk. Gaandeweg begin ik echter gevoelens te verwoorden in metaforische beelden. In dezelfde periode overlijdt mijn favoriete grootmoeder en haar begrafenis wordt een mooie intens-emotionele dag, tevens een dag waarop ik haar spirituele bescherming lijk te ervaren. Zij geeft mij kracht.
Mijn persoonlijke tsunami viert algauw zijn eerste verjaardag en het lijkt erop dat obsessie stilaan wegebt maar het emotionele hooggebergte blijft het overheersende landschap.
Op het werk, in de familie, bij vrienden wordt ik voortdurend van vreugde over woede naar verdriet, twijfel en wroeging geslingerd (en weer terug) en ik mis een warm nest en een schouder om op uit te huilen. Verandering van werk verbetert de situatie een klein beetje. Na een tweede verandering van werk binnen het jaar lijkt ook op professioneel vlak de storm te gaan liggen.
De vriendschap met R en J is ondertussen blijven voortduren met regelmatige woedeuitbartsingen veroorzaakt door hun hardnekkige ontkenning van hun overduidelijke wederzijdse gevoelens. Hieraan komt abrupt een einde als ik bijna exact drie jaar na de oorspronkelijke ontdekking erin slaag hen in flagrante te ontdekken. Ik smijt de hypocrisie op tafel en tegelijk met mijn verhuis naar andere oorden wordt een 15-jaar oude vriendschap met R en de iets jongere vriendschap (7 j) met J definitief verbroken. Een vriendschap die mij de laatste drie heeft leeggezogen.
En dan is het plots emotioneel windstil. Een job met een uitzicht en een eigen huis en voldoende geld op de bank om me iets te permiteren.
Het eerste jaar nog braaf maar algauw hedonistisch geef ik me over aan ALLE geneugten van het leven om na een dikke twee jaar te constateren dat geld vluchtig is en de leegte niet kan verjagen.

Geïnspireerd door Michel Houellebecq, heb ik nu echt het gevoel dat dit mijn lot zal zijn tot het einde mijner dagen.

(wordt vervolgd)

Geen opmerkingen: