In de vorige post heb ik verslag gedaan van mijn ervaringen eerder dit jaar. Het gevoel van verlichting en de daarmee gepaard gaande gelukzaligheid wens ik iedereen toe. Ik had om hulp geroepen en had een antwoord gekregen: een antwoord dat tegelijk troostte en aanmaande tot actie.
De moment zelf was tegelijkertijd zalig en beangstigend. Ik kreeg een antwoord op mijn vraag welke richting uit voor mezelf, maar ook een inzicht in de dreigingen die boven ons hoofd hangen.
Ik kwam tot het diepe besef dat de menselijke ontwikkeling nog lang zijn eindpunt niet heeft bereikt en dat wat wij in het westen ontwikkeling noemen slechts een onnoemelijk klein aspect is van die ontwikkeling. Een aspect dat door zijn onevenwichtige voorsprong ten opzichte van andere aspecten het voortbestaan van de mensheid in het algemeen bedreigd. Ik kreeg een beeld hoe diverse takken van de wetenschappen stilaan als puzzelstukken samenpassen. Hoezeer een gezonde spiritualiteit de wereld naar nieuwe hoogtepunten kan lijden, ditmaal weg van het materialisme en het individualisme.
Het belangrijkst was dat ik een glimps kreeg van een eeuwenoude kennis over de weg naar het ware geluk. Kennis die vooral wordt overgedragen in de oosterse spiritualiteit van het boedhisme, het hindoeïsme, het taoïsme (en confucianisme) maar die ook, zij het minder expliciet, terug te vinden is in de christelijke, joodse en moslimmystiek.
Ik leerde (eindelijk) mijn Ego kennen en sindsdien ben ik beginnen beseffen wanneer hij tot mij spreekt (hij vindt het vooral leuk om mij de grond in te boren maar als er eer kan gehaald worden, staat hij op de eerste rij (echt het jonk waar niemand in de groep kan opschieten)). Wat een verlossing om die eindelijk te kunnen beteugelen. Alzo kon ik in de dagelijks gang van zaken meer en meer mezelf zijn zonder erover te moeten piekeren hoe erover geoordeeld zou worden.
Alhoewel de gelukzaligheid van het eerste inzicht is overgewaaid, zijn de inzichten gebleven en gaandeweg vinden die nieuwe inzichten aansluiting bij het eerdere begrijpen (iets wat in de ontwikkelingsleer resp. differentiatie (het doorbreken van een inzicht) en integratie genoemd wordt(de aansluiting met eerdere inzichten).
Ik heb dit natuurlijk niet allemaal zelf bedacht maar het mooie is dat terwijl ik deze inzichten bij voornamelijk Wilber las, ik ze zelf beleefde en ik dus direct alles kon plaatsen.
Het kan nu lijken of ik Wilber verafgood, maar dat is zeker niet het geval. Als bewijs zal ik in een volgende post mijn bedenkingen formuleren bij de persoon, zijn ideeën en volgelingen.
Het blijft echter een feit dat Wilber me een flink eind op weg helpt in mijn strijd tegen de kortzichtigheid van het europees liberaal atheisme.
Waarvoor dank, Ken
Abonneren op:
Reacties posten (Atom)
Geen opmerkingen:
Een reactie posten