Ulrich Libbrecht, a well kept secret

Since the beginning of this year, I attent the courses at the School for Comparative philosophy. The initiative for the school was taken some 15 years ago by Ulrich Libbrecht.
Over the years, the school has become popular troughout Belgium and the Netherlands.
It's basicly a three year cours on eastern and western philosophy.
Using Libbrecht's Comparative model as a backbone, the intention of the lectures , open for everyone, is, apart from being an excellent introduction to philosophy, to study both eastern and western philosophy in each others light and to highlight differences and similarities.
The lectures take place in a building of the Antwerp University and the lecturers are, apart from Mr.Libbrecht, professors from different Dutch speaking Universities in both Belgium and the Netherlands.

What's so special to the school that I have decided to take part in it? Moreover, why do I bother to post on this subject?

Well, there are several reasons:

First, mainstream media and opinion makers in the west tend to categorise everyone who is interested in eastern culture as being exotists, over idealizing other cultures and under estimating and betraying the own culture.
Well, here is a group of scholars and academics that have enough open mind to take both cultures equally serious. The school gives the opportunity to make up your own mind, while listening to specialists who do not always agree with each other.
Some dwell with boeddism others dwell with classical greek philosophy.

Secondly, I came across the website of the school a year ago, while trying to create counterweight to the atheist, skepticist, scientist (from scientism)and economist (from economism) doctrine.
And I found it as one of the only institutes linked to the academic world to take Ken Wilber serious enough to study him in one of their seminars.
Not suprisingly, Libbrechts Comparative Model carries resemblance to the AQAL-model of Wilber.
But while Wilber continues to emphasise on similarities between different cultures. Libbrecht also values the differences.
In earlier posts, I allready made clear that I value Wilber insights but I casted doubts about his reactions to criticism.
Libbrechts vision is in that repect a lot more open and respectfull and much less absolute in it's pretentions.

Libbrecht makes it clear that intercultural dialog is not only necessary to deal with potential conflict but that it can be healthy, joyfull and interesting for both sides to try to appreciate each other without prejudice.

en wat is uw profiel?

You fit in with:
Humanism


Your ideals mostly resemble that of a Humanist. Although you do not have a lot of faith, you are devoted to making this world better, in the short time that you have to live. Humanists do not generally believe in an afterlife, and therefore, are committed to making the world a better place for themselves and future generations.


20% spiritual.
60% reason-oriented.

Take this quiz at QuizGalaxy.com

Skeptics and the greenhouse effect

Now I know why skeptics refuse to worry about the greenhouse effect.
It's because they allready have a sollution.
It was allready clear to me, they are trying to convince everyone of their worldview in a way that reminds me other fundamentalists.
Now it becomes clear to me that that worldview is a cold one. It's a world stripped of beauty (wich in their view is in a complicated way for trying to make woopy). Artists end up being frauds because of misusing our aesthetic feelings and asking to much money for it.

So I guess skeptics are hoping that if everyone starts to take on their worldview (in their eyes we probably should be forced to) the world would automatically turn cold and warming of the atmosphere can be stopped.

By the way is this still sarcasm or am I getting cynic?

P.S. a hilarious example on the flemish skeptics forum of their failing to understand the importance of symbolism and poetic language is here

The color of Ken

I started this blog in dutch about one year ago. Returning from a fantastic holiday in India, I was fed up with the 'way of the west' and its arrogance towards other parts of the world. Connected with that I lost faith in modern science (or in the way it is used in society at the moment) It occurred to me that in many ways it's role in western society has become that of the old time religion: a way to control thought. In a sense, there is a fundamentalistic tendency in the mostly atheist or laist societies of Europe. This fundamentalist atheism seems to serve economic interests. Science, so to say, has become 'opium for the people'. In the past year I used the blog to explore my own beliefs, to search for new ways to view the world and to express sentiments towards actual events like the mohammed drawings or the ID-debate.

Of large influence on my new way of thinking is Ken Wilber. I read Frank Vissers biography 'Ken Wilber, thinking as passion'. Knowing he teamed up with Don Beck on his more recent work, I also read 'Spiral Dynamics'.
The way in wich conflict between Frank Visser and Ken Wilber is handeled by Wilber and some disappointment in reading 'Spiral Dynamics' bring me to publish my first post in English to express my views.

Most of the interesting part of the 'Spiral Dynamics'- book can also be found on the internet, i.e. the descriptions of the different vMeme categories, the difference between first tier and second tier. Distinguishing the various meme-colors to me was not immediatly clear and the book has some merit in offering great exercice in that.
What was disappointing to the book, was the explanation on the managing of vMemes. Here the authors satisfy with a simplistic version of books on 'how to point noses in the same direction'.
Moreover some very obnoxious Americo-centered comments/interpretations have made it to the book. For Americans, that is not so unusual, but for authors that tell you how to talk to different vMemes that's unforgivable.
I desperatly wish the 'spiral dynamics' to be taken seriously for it's a theory that has clear merits for the modern times, but in order to be taken seriously the authors should take their audience serious, all of the audience not just the American.

In his conflict with Frank Visser and other critics, Ken Wilber takes on the role of Wyatt Earp to shoot at his opponents.
Recently, Wilber is fighting a lot against what he calls boomeritis. By this he means the narcistic attitude of the Baby Boom generation, a generation stuck in the green first tier meme and unable to take on to the yellow second tier meme. He, of course, has according to himself allready made it to yellow (or beyond).
Now, I am but a humble Belgian engineer but with no degree in philosophy or any other social science, but is openly declaring yourself as being better then others not one of the more clear symptoms of narcisism.
Moreover, a major characteristic of second tier is the absence of antagonism with first tier. While first tier memes have tendency to fight each other, second tier is respectfull of the first tier memes knowing they all are rooted in specific social conditions and therefor not merely changed by words.
The Wilber-stand is antagonistic towards his opponents. Therefor Wilber must be in the same tier as his opponents (either first or second).
Finally, who the fuck is Wyatt Earp?
I knew the name from some Kevin Costner western movie. Wikiing the name gives you an idea of the man, some mythical cowboy-pioneer it seems, maybe some kind of founding father in the USA, clearly someone rooted in American history, and as such a very bad metaphor to use in a discussion with international critics (consider e.g. Frank Visser has dutch nationality).
For someone who calls himself an integralist, Wilber should have known better. Using culturally embedded symbols in an international discussion is not exactly doing the job in fighting etno-centrism.

So, to conclude a note to Wilber and Beck (my ego is jumping for joy in the foolish prospect of being read by one of them):

• Both of you are doing good jobs in creating new paradigms.
• Both of you tend to forget the world outside the USA.
• Both of you, in order to be taken seriously, must realise that, in Europe at least, gurus (or pandits if you like, Ken) either in the management field or in the spiritual field are generally not taken seriously, no matter how sound the message is. So don't try to be one.
• Ken, get your ego to shut up so you can move to second tier and tell us how it really is.
• Ken, the II is beginning to smell like a sect. Use a deodorant

Thank you,

A not so humble Belgian

Spirtueel Ah-Ah, een verklaring

In de vorige post heb ik verslag gedaan van mijn ervaringen eerder dit jaar. Het gevoel van verlichting en de daarmee gepaard gaande gelukzaligheid wens ik iedereen toe. Ik had om hulp geroepen en had een antwoord gekregen: een antwoord dat tegelijk troostte en aanmaande tot actie.
De moment zelf was tegelijkertijd zalig en beangstigend. Ik kreeg een antwoord op mijn vraag welke richting uit voor mezelf, maar ook een inzicht in de dreigingen die boven ons hoofd hangen.
Ik kwam tot het diepe besef dat de menselijke ontwikkeling nog lang zijn eindpunt niet heeft bereikt en dat wat wij in het westen ontwikkeling noemen slechts een onnoemelijk klein aspect is van die ontwikkeling. Een aspect dat door zijn onevenwichtige voorsprong ten opzichte van andere aspecten het voortbestaan van de mensheid in het algemeen bedreigd. Ik kreeg een beeld hoe diverse takken van de wetenschappen stilaan als puzzelstukken samenpassen. Hoezeer een gezonde spiritualiteit de wereld naar nieuwe hoogtepunten kan lijden, ditmaal weg van het materialisme en het individualisme.
Het belangrijkst was dat ik een glimps kreeg van een eeuwenoude kennis over de weg naar het ware geluk. Kennis die vooral wordt overgedragen in de oosterse spiritualiteit van het boedhisme, het hindoeïsme, het taoïsme (en confucianisme) maar die ook, zij het minder expliciet, terug te vinden is in de christelijke, joodse en moslimmystiek.
Ik leerde (eindelijk) mijn Ego kennen en sindsdien ben ik beginnen beseffen wanneer hij tot mij spreekt (hij vindt het vooral leuk om mij de grond in te boren maar als er eer kan gehaald worden, staat hij op de eerste rij (echt het jonk waar niemand in de groep kan opschieten)). Wat een verlossing om die eindelijk te kunnen beteugelen. Alzo kon ik in de dagelijks gang van zaken meer en meer mezelf zijn zonder erover te moeten piekeren hoe erover geoordeeld zou worden.

Alhoewel de gelukzaligheid van het eerste inzicht is overgewaaid, zijn de inzichten gebleven en gaandeweg vinden die nieuwe inzichten aansluiting bij het eerdere begrijpen (iets wat in de ontwikkelingsleer resp. differentiatie (het doorbreken van een inzicht) en integratie genoemd wordt(de aansluiting met eerdere inzichten).

Ik heb dit natuurlijk niet allemaal zelf bedacht maar het mooie is dat terwijl ik deze inzichten bij voornamelijk Wilber las, ik ze zelf beleefde en ik dus direct alles kon plaatsen.
Het kan nu lijken of ik Wilber verafgood, maar dat is zeker niet het geval. Als bewijs zal ik in een volgende post mijn bedenkingen formuleren bij de persoon, zijn ideeën en volgelingen.

Het blijft echter een feit dat Wilber me een flink eind op weg helpt in mijn strijd tegen de kortzichtigheid van het europees liberaal atheisme.
Waarvoor dank, Ken

Spiritueel Ah-Ah gevolgd door Ouh, dagboek van een ontdekking (deel 1: het verhaal)

In de eerste postings op deze blog heb ik mijn levensloop in grote lijnen uit de doeken gedaan, oorspronkelijk om de achtergrond te schetsen waartegen mijn leven zich tot dan toe had ontrafeld, maar gaandeweg ook om te onderzoeken wat de diepere zin was van die meanderende levensloop.

Om het verhaal te stofferen met de nodige achtergrondinformatie ging ik tijdens het schrijven ook regelmatig op zoek naar links bij de verschillende episodes.
Al surfend op het internet liet ik mij dikwijls meedrijven op golven van informatie. Gedreven door een verlangen om tegenargumenten te vinden voor het opdringerige atheïsme van Vermeersch en het pessimisme van Houellebecq en aangevuurd door de heftige discussies omtrent het creationisme/ID-debat en de Mohammed cartoons ontdekte ik Ken Wilber, Don Beck, Marianne Williamson en de optimistische artikels van Ode, een tijdschrift dat tegen de mediastroom in roeit en expliciet hoopgevend wil zijn.

Het meest verbijsterende van die ontdekkingen was dat ze een onderlinge coherentie vertoonden. Leek de New Age mij oorspronkelijk zeer gefragmenteerd en zweverig, spoedig bleek onder de berg charlatans een schitterende goudader van eeuwenoude universele kennis te lopen, die zich centreerde rond het bewustzijn.

Tesamen met deze ontdekkingen en enkele schuchtere meditatie-oefeningen n.a.v. een artikel van Ken Wilber overspoelde mij een gevoel van vrede, aanvaarding, een plots en diepgaand gevoel voor wat werkelijk belangrijk is.
Het klinkt misschien zwaar op de hand maar het woord dat de combinatie van gevoelens het beste omschrijft is ‘verlicht’en wel in de dubbele betekenis van Ahah en van Oef maw een helder inzicht en het gevoel dat er iets zwaar van je schouders wordt weggenomen.
In deze toestand werd ik in de weken die volgden regelmatig overspoeld door gelukzaligheid en had ik een haast onbegrensd vertrouwen in de toekomst maar tegelijk waren er onderstromen van lichte onzekerheid en spanning. Bovendien was er buiten mijn therapeute niemand met wie ik die gevoelens kon delen
Ik merkte ook af en toe dat ik in mijn euforie soms onvoorzichtig werd en bijvoorbeeld in het verkeer nogal onbesuisd tekeer ging.

Een ommekeer kwam plots toen ik op een maandag morgen enkele weken geleden constateerde dat ik een brandende kaars die ik de vorige avond onvoorzichtig had weggezet bijna mijn keuken in lichterlaaie had gezet.
Het drong tot me door dat er een ernstig ongeluk had kunnen gebeuren en in eerste instantie zocht ik de oorzaak van mijn onvoorzichtigheid in de alcohol die de vorige avond had beneveld.

Maar die dag was er geen sprake meer van een geluksgevoel en ook de dagen erna kwam de magie niet terug.
Stilaan kwam ik ook terug in de ban van de dagelijkse besognes en begon de frustratie opnieuw de kop op te steken. De dankbare aanvaarding van mezelf maakte terug plaats voor gevoelens van minderwaardigheid.
Het besef groeide dat er iets ten einde gekomen was.

(wordt vervolgd)

Aquarius: het ontwaken van het bewustzijn

‘This is the dawning of the age of aquarius’.

Wie oud genoeg is , herinnert zich misschien het liedje nog uit de musical ‘Hair’.

Astrologisch zou het begin van de 21ste eeuw de overgang betekenen van het Vissen tijdperk naar dat van de Waterman. Een tijdperk dat zou gekenmerkt worden door een terugkeer van de spiritualiteit.
Voor ik aan deze blog begon te schrijven, zou ik iedereen die mij dat probeerde wijs te maken op zijn minst met een scheef oog bekeken hebben.
Intussen heb ik bij mijn omzwervingen op het internet zoveel signalen opgevangen, zoveel dingen ontdekt dat ik ervan overtuigt ben dat er inderdaad iets van die aard op til is.
En ik heb het echt niet over de doorsnee New Age toestanden waarvan de zweverigheid en/of perfiditeit mij nog steeds even erg doen walgen als om het even welk fundamentalisme.

Ik heb het over verschillende gerespecteerde wetenschappers (en hier en daar een ondernemer of een politicus), professoren aan universiteiten met klinkende namen als Oxford, Princeton, Yale etc.

Eerder heb ik reeds naar Ken Wilber verwezen die vanuit oosterse filosofie/spiritualiteit en de psychologie van het bewustzijn vertrokken is en wiens missie het is om tot een integratie van geloof (om het even welke overtuiging) en wetenschap te komen.

Het dichtst bij Wilber staat Don Beck. In recenter werk verwerkt Wilber de ideeën van ene Don Beck. Beck beschrijft in het boek Spiral Dynamics de evolutie van mensheid op basis van opkomende en wegebbende golven van vMemes, zeg maar samenhangende waarden, modes, gedragswijzes etc. De theorie vormt een nieuwe antropologie/organisatieleer/ontwikkelingspsychologie.
Beck onderscheid tot nog toe in de geschiedenis 8 verschillende vMeme-klasses. Interessant is vooral dat de laatste twee een complexer karakter hebben dan de vorige zes en dat die nu nog maar pas op de oevers van ons bewustzijn komen aanrollen. Van deze twee is de meest recente expliciet spiritueel van aard (!).
Ook bij Beck komt zij het niet zo expliciet een integratie/synthese tot stand. Interessant is ook dat Beck raadgever is geweest bij de omwentelingen in Zuid-Afrika.
Wilber en Beck ben ik momenteel nog aan het verkennen dus hierover later zeker nog meer.

Fascinerend is ook Ervin Laszlo. Van oorsprong een gelauwerd pianist is hij nu een doctor in filosofie en vader van de systeemtheorie en de algemene evolutieleer. Naast directiefuncties binnen de Verenigde Naties en onderzoeksopdrachten aan uiteenlopende topuniversiteiten (Yale, Princeton, etc) is hij ook de oprichter van de Club van Budapest, een stichting die topmensen uit uiteenlopende disciplines bij elkaar brengt en sociaal en ecologisch innovatieve projecten ondersteunt (de club heeft een waslijst aan ereleden waaronder Gorbatchov, de Dalai Lama)
De theoriën van Laszlo trekken een lijn van het quantum-niveau en de cosmos naar het bewustzijn en besteden ook expliciet aandacht aan het naar waarde schatten van spiritualiteit.

Erich Jantsz is een astrofysicus die een synthese heeft gemaakt van alle vormen van zelf-organisatie in de natuur om zo tot een theorie van ‘emergent evolution’ (Voortschrijdende evolutie) te komen waarin een stap naar een ruimer (spiritueel?) bewustzijn wel eens de volgende stap zou kunnen zijn.

Mihaly Csikszentmihalyi tenslotte is een psycholoog die vertrokken is vanuit de studie van creativiteit, en alzo het verschijnsel 'Flow' heeft ontdekt als een extatische toestand waarin men kan terechtkomt bij het leveren van grootse prestaties. In flow zijn betekent helemaal in het nu zijn en met een grote helderheid weten wat men op elk moment moet doen. Hij plaatst het begrip nu in evolutionaire context als noodzakelijk in het overlevingsmechanisme van de mensheid op weg naar grotere complexiteit. Hij speculeert ook dat iedereen met een set instructies wordt geboren (een soort interne drijfveer) die hij kan verwezenlijken maar niet moet. Hij wordt daarin geremd door maatschappelijke belemmeringen (culturele instructies). De realisatie van de interne set noemt het transcendentie omdat de mens daarna ontsnapt aan de wetmatigheden die hem zouden moeten sturen.

Met betrekking tot Csikszentmihalyi is er nog een ander aspect dat naar het naderend Aquarius-tijdperk wijst.In verband ditlaatste is er namelijk dikwijls sprake van Indigo-kinderen. Dit zouden in het new age denken de kinderen zijn die momenteel geboren worden en die de opdracht hebben de overgang naar het nieuwe tijdperk te bewerkstelligen.
De eigenschappen die aan deze kinderen worden toegedicht, lopen nogal gelijk met datgene wat men in de geneeskunde ADHD of ADD noemt. Nu hebben AD(H)D'ers de eigenschap goed te kunnen hyperfocussen. Dat hyperfocussen vertoont grote gelijkenissen met de Flow van Csikszentmihalyi.
Laat het aantal AD(H)D kinderen nu toch niet explosief aan het groeien zijn zeker

Deze theoriën blijven grotendeels onbesproken op de fora en websites van sceptici, maar zoals de recentelijke discussie die is losgebarsten op Wikipedia over Integrale Theorie doet vermoeden, is dit slechts een kwestie van tijd. Ik ben er zeker van dat de tijd dan zal kantelen.

Misschien spreken we dus over een tiental jaar over Wilber, Laszlo, Jantsz. etc zoals we nu over Copernicus, Bruno, Galilei spreken, als bevrijders van ons denken.

P.S.: Eind vorig jaar is er bij mij ADD gediagnosticeerd.
integral
wilber
spiral dynamics
spiritualiteit

Bewustzijn, blok aan het been van de positivisten

Wat is toch de kracht achter al die mensen die zich weigeren neer te leggen bij de dictaten van het positivistisch geloof? De kracht die ervoor gezorgd heeft dat ondanks alles de traditionele kerken in het westen misschien wel op apegapen liggen, maar nog steeds niet dood zijn. Bovendien is de religieuze beleving na de ontkerking van de jaren zestig en zeventig in de jaren tachtig terug gaan kiemen. Gemuteerd in de bontgekleurde New Age-beweging is in de decenia die volgden een braambos gegroeid.
Verschillende nog enigszins schuchtere uitlatingen van allerminst leeghoofdige media-figuren (recent Thé Lau, Dirk Blanchart, Luc De Vos) doen bovendien vermoeden dat de beweging stilaan een kritische massa bereikt die de braambos spontaan kan doen ontbranden.

Wat is de kracht achter die beweging?

In de New Age beweging valt de sterke oriëntatie op beleving op. Niet meer braaf luisteren naar een mummelende pastoor maar yoga doen, tai-chi-lopen, tantra, zelf mediteren, voelen en 'tot jezelf komen'.
Dat 'tot jezelf komen' is een term uit New Age kringen waar skeptici zich graag vrolijk over maken. De zweverige context waarin het vaak gebruikt wordt ngen draagt daar natuurlijk toe bij.

Maar op zijn zuivere betekenis wijst het in de richting van ons bewustzijn.
Bewustzijn is een begrip met vele lagen. Het omvat onze intelligentie, onze zintuiglijke waarneming, onze gevoelens en de onweerlegbare maar tevens onzegbare ervaring van 'zijn'.
Er is vooral atheïstische wetenschappers veel aan gelegen om dit bewustzijn te demystifiëren.

De filsofische discussie rond het begrip 'quale' is daarvan een schitterend voorbeeld. Quale is de zuiver zintuiglijke ervaring van een waarneming (bv. de ervaring van een kleur) en als dusdanig is het niet verwonderlijk dat het nogal weerbarstig is om gevat te worden door theorieën. Het appeleert ook min of meer rechtsreeks aan ons bewustzijn en onze beleving.

Dat bewustzijn, die beleving is de kracht die vandaag religie en spiritualiteit een nieuw elan geeft. Dat verklaart meteen ook kinderachtige verbetenheid van pogingen tot demystificatie van het bewustzijn door fundamentalistische atheïsten zoals Daniel Dennett (zoals in hogerstaande discussie).